Beden güzelliği ile övünür, nazlanır durur. Çünkü onda gücünü kuvvetini, kolunu kanadını gizlemiştir.
Ruh bedene seslenir de der ki: "Sen de kim oluyorsun ey süprüntülük, bir iki gün benim ışığımla dirilip yaşadın.
Halbuki işven, nazın cihana sığmıyor. Dur hele senden bir ayrılayım, halini o zaman gör."

Ey güzel varlık, senin için yanıp tutuşanlar, sen ölünce çabucak senin mezarını kazarlar. Bir an önce seni evinden atarlar.
Sonra, seni yılanlara, karıncalara gıda olmak için toprağa gömerler.
Sen hayatta iken, evinde, çok defa senin önünde ölüme razı olan yok mu?
İşte o, cesedinin pis kokusundan burnunu tıkar.